تاصحرگاه از غمت یارم شکستم
تاصحرگاه ازغمت یارم،شکستم ناله کردم**دلم دیوانه خاطرشد،غمان راخانه کردم
دل غمگینم ای معشوق زهجرو رفتنت نیست**تمام پیکرم رفته،توان ماندنم نیست
اگرگفتم چراغم شو،ندارد چشم من سویی**گلم رنگی نداری تو،دریغ ازجرعه ای بویی
دراین وادیه بی مهران،شدی بیگانه ای بامن**زدی با آن همه تندی،به غمهایم چرا دامن
گمانم بود دراین هستی،کمی مهری به من داری**چه دانستم که ای عشقم،مرا بیگانه بشماری
غرورم را به چه سنگی،به چه ترفندو نیرنگی**توبشکستی که من حتی،ندارم تاب یک رنگی
درون خلوت قلبم،دم از انفاس ویک دم بود**که لاف عاشقی میزد،تمامش بازنیرنگ بود
خدایاگر سمیعی تو،بدار دوردانه ام رایار**که من دیگربریدم من،ازاین تکرار واز تکرار
فقط خواهم اگرخواهی،نه از زورو نه اصرار**دهی ازلطف واز احسان،به این دیوانه دلداری
الهی پس بده یارم،به غفاری،توکن یاری**که من هستم به درگاهت،بدهکارو گنه کاری
صبوی عمرمن دیگر،ندارد نم نمه آبی**توکن بیدارم وشاید،بوداین قصه ام خوابی
به می هرگز نگشتم مست،چه سان دیوانه ای هستم**چه دیوانه،چه هشیارم،زعشق دوست من مستم
شعر از محمد باقر بیرجندی فخر ابادی شاعر جوان تات زبان
لطفا صبر کنید ...